Wielki Pedagog – życie i działalność
ks. Bronisława Markiewicza.
Bronisław Bonawentura Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku k. Jarosławia jako dziesiąte dziecko z rodziny Jana i Marii z Gryzieckich. Po ukończeniu szkoły elementarnej zaczął uczęszczać do gimnazjum w Przemyślu. Tam przeżył kryzys wiary. Uległ ówczesnym prądom umysłowym negującym wiarę w Boga i miał wiele wątpliwości. Prosił Boga o znak i otrzymał go. W Przemyślu 3 maja 1863 r. miał objawienie i już nigdy nie zwątpił w Stwórcę. Zamiast do powstania styczniowego, jak zamierzał, wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. 15 września 1867 przyjął święcenia kapłańskie. Po ich otrzymaniu pracował jako wikary w parafiach Harta i Przemyśl. Następnie rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie we Lwowie i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W roku 1876 na polecenie biskupa przerwał studia i objął probostwa w parafiach Gać i Błażowa w diecezji przemyskiej. Zwalczał alkoholizm, wprowadzał oświatę wśród ludu, głosił rekolekcje, spowiadał, zajmował się ubogimi dziećmi i młodzieżą. W roku 1882 był profesorem homiletyki i teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Wtedy powstała książka „O wymowie kaznodziejskiej”, którą wydano w Krakowie w 1898 r. Ale wcześniej, bo w roku 1885 wyjechał do Włoch i tam spotkał przyszłego świętego ks. Jana Bosco. Wstąpił do jego Zgromadzenia czyli do Salezjanów. W roku 1892 wrócił do kraju i objął probostwo w Miejscu Piastowym. Rok później już założył „Zakład księdza Bosco w Miejscu”, gdzie zaczął przyjmować młodzież i pod tą nazwą zakład trwał do r. 1897. Potem odłączył się od Księży Salezjanów i rozpoczął walkę o zatwierdzenie nowego Zgromadzenia – św. Michała Archanioła, powstało także zgromadzenie żeńskie. Ks. Markiewicz zmarł 29 stycznia 1912 roku. Wkrótce oba zgromadzenia zakonne zostały zatwierdzone przez Kościół. Nasz Patron był autorem wielu prac o tematyce społecznej, historycznej i religijnej. Drukował swe artykuły w założonym przez siebie piśmie „Powściągliwość i praca”. Napisał „Przewodnik dla wychowawców młodzieży opuszczonej”, dramat „Bój bezkrwawy”, memoriał patriotyczny „Trzy słowa do starszych w narodzie” i inne. Natchniony duchem Bożym potrafił przewidywać przyszłość. Przewidział zarówno I wojnę światową jak i pontyfikat papieża Polaka Jana Pawła II. W dniu 19.06.2005 w Warszawie został wyniesiony na ołtarze jako błogosławiony. Ks. Markiewicz budował swój system opiekuńczo-wychowawczy na dwóch przesłankach, tj. powściągliwości i pracy. Powściągliwość to refleksja nad samym sobą, której efektem jest rozwinięcie pozytywnych cech charakteru i woli. To doskonalenie takich cnót, jak: skromność, trzeźwość, pokora, uczciwość, a jednocześnie eliminowanie tych wad, które utrudniają człowiekowi uzyskanie bogactwa moralnego. Droga prowadząca do tego celu wiedzie przez modlitwę i pracę, która może mieć charakter działalności umysłowej, duchowej i fizycznej. Praca umysłowa pozwala na harmonijny rozwój wewnętrzny, duchowa wzbogaca wewnętrznie, pozwala na uzyskanie pełnej pobożności, zaś praca fizyczna umożliwia rozwój fizyczny i zapewnia środki do życia. U podstaw jego poglądów pedagogicznych leży przede wszystkim szeroko rozumiana zasada indywidualizacji, stąd potrzeba poznania każdego dziecka, poszanowania jego godności i pozostawienie możliwości wyboru w wielu dziedzinach życia. Na łamach „Powściągliwości i Pracy” wydawanej od 1898 roku ks. Markiewicz sformułował podstawowe formy i metody pracy opiekuńczej, do których zaliczył: metodę uprzedzającą, nagrody i kary, przykład rodziców i wychowawców, zajęcia fizyczne i rekreacyjne, zajęcia artystyczne oraz modlitwę. Bł. ks. Bronisław Markiewicz założył pierwsze ośrodek wychowawczy w Miejscu Piastowym. Jego poglądy i idee do dziś realizuje Zgromadzenie Św. Michała Archanioła, a oratoria są rozsiane po całej Polsce, tam gdzie posługują Michalici. Aktualność charyzmatu bł. ks. Bronisława Markiewicza i jego systemu wychowawczego