ORATORIUM JAKO PARAFIA, KTÓRA EWANGELIZUJE
Kościół, choć jest wspólnotą ludzi różnych narodów, języków i kultur, konkretnemu człowiekowi jawi się w swoich lokalnych strukturach jako parafia. Parafia jest miejscem obecności i zbawczego działania pierwszego i najwyższego Wychowawcy – Boga w Chrystusie. Parafia – to miejsce przepowiadania Słowa Bożego, miejsce sprawowania sakramentów, a także braterskiej posługi bliźniemu.
Nic więc dziwnego, że ks. Bosco i ks. Markiewicz, ludzie wielkiej wiary, chcieli zapewnić takie środowisko wychowawcze, jakie tworzy, albo powinna tworzyć parafia. Pragnęli, aby w ich ośrodkach wychowawczych pierwszym wychowawcą wszystkich był Chrystus. Jego przywoływali, do Niego prowadzili, Jemu pozwalali oddziaływać na chłopców. Od Niego też sami wciąż się uczyli.
Każde działanie podejmowane przez tych wielkich wychowawców miało więc religijne ukierunkowanie. Religia była obecna we wszystkich działaniach świętego. Była punktem wyjścia i celem.
W praktyce wychowawczej Zgromadzenia św. Michała Archanioła wychowanie w wierze i do wiary winny być wpisane w całokształt wychowania. Proces markiewiczowskiego wychowania integruje życie z wiarą.
Ks. Markiewicz pisał: Człowiek każdy wskutek grzechu pierworodnego od urodzenia jest więcej do złego skłonny, aniżeli do dobrego. Dlatego dziecko samo nie zdoła swych złych skłonności pokonać własnymi siłami; ono potrzebuje do tego pomocy Bożej – przez łaskę i pomocy ludzkiej – przez wychowanie.
To, co wyróżniało religijną pedagogikę ks. Bronisława od metod wychowawczych XIX wieku, było realistyczne podejście do wartości wiary i jej konsekwencji w praktyce. Wymagał tego od siebie i swoich najbliższych współpracowników. Rozumiał to jako katechezę, praktykowanie sakramentów św., szczególnie spowiedzi i komunii św., codzienną Msza św., modlitwy poranne i wieczorne, różaniec i nawiedzenie Najświętszego Sakramentu. Zasadą uzupełniającą religię i rozum była miłość wychowawcza. Te trzy profile mogą się rozwijać swoim rytmem, ale mimo to nieustannie oddziaływają na siebie. Jeżeli rozwijają się harmonijnie, doprowadzą do dojrzałej osobowości. Wychowanie w wierze i dla wiary stwarzało sztab ludzi z mocnym charakterem człowieka obywatela i chrześcijanina.
Oratorium środowiskiem przepowiadania Słowa Bożego.
Ksiądz Bosco i ks. Markiewicz bardzo dbali o to, aby słowo Ewangelii było zasiewane w codziennej rzeczywistości ich dzieł wychowawczych i by stawało się wewnętrznym bodźcem rozwoju każdego młodego człowieka. Chęć zainteresowania wychowanków Słowem Bożym i pragnienie otwarcia ich na głos Pana Boga widoczne były również wtedy, gdy ksiądz Markiewicz uczył chłopców katechizmu w tzw. Słówkach wieczornych, gdy udzielał różnych uwag, gdy korygował zachowania.
Współczesne oratorium również powinno być otwarte na zbawcze działania Bożego Słowa. Dlatego w pracy z dziećmi i młodzieżą trzeba zwracać uwagę na treść Pisma świętego. Chodzi o niedzielną liturgię, o codzienne słówko, o to, by program wychowawczy, formacyjny budować w oparciu o teksty biblijne.
Oratorium środowiskiem sprawowania sakramentów.
Ci dwaj wielcy wychowawcy często podkreślali, że należy zwracać uwagę na piękno, wielkość i świętość religii, która proponuje sakramenty jako środki dla dobra społeczeństwa, spokoju serca i zbawienia dusz. Zmierzali też do tego, by od najwcześniejszych lat przyzwyczaić wychowanków do życia sakramentalnego. Szczególny nacisk obaj kładli na praktykę spowiedzi. Uważali ją za środek wychowawczy ogromnej wagi. Bardzo wiele godzin ze swego życia poświęcali na spowiadanie swoich chłopców. Wskazywali też na Eucharystię jako na źródło mocy, by wytrwać w dobrym.
Dzisiaj oratorium w swoim zaangażowaniu na rzecz młodego człowieka również powinno pamiętać o niezwykłej skuteczności wychowawczej sakramentów, zwłaszcza Eucharystii i pokuty. Dla wychowawców w duchu księdza Bosco i ks. Markiewicza nie może być obojętnym, czy wychowankowie uczestniczą w życiu sakramentalnym, czy nie. Czasem kogoś trzeba przygotować i doprowadzić do chrztu, czasem do bierzmowania. Częściej jednak chodzi o mobilizowanie do systematycznego uczestniczenia w Eucharystii i korzystania z sakramentu pokuty.
Do zadań oratorium należy też ukazanie wychowankom, czym są sakramenty, jak ważną rolę odgrywają w życiu chrześcijanina. Istotne jest też dawanie przez wychowawców świadectwa życia sakramentalnego.
Oprócz powyższych cech, które wskazują na duże podobieństwo pomiędzy oratorium i parafią, a nawet pozwalają powiedzieć: „oratorium jest parafią” warto w tym miejscu wspomnieć jeszcze, że Oratorium ma być środowiskiem posługi bliźniemu.
Ksiądz Bosco mawiał: „Prawdziwa religijność nie polega na słowach. Trzeba przejść do czynów”. „Pan sprawił, że znaleźliśmy się na tym świecie, byśmy służyli innym”. Autentyczność tych słów potwierdzały codzienne czyny świętego. Całe jego życie było pasmem służby drugiemu człowiekowi, drogą poświęcenia, ofiarowania siebie dla dobra wychowanków. Ksiądz Bosco chciał, aby wiara nie była wiarą od święta, lecz aby życie religijne przenikało codzienność jego wychowanków. Oratorium również musi być środowiskiem braterskiej posługi bliźniemu. Powinno stawać się wspólnotą, która przezwycięża podziały, likwiduje bariery i uczy ochotnego wyciągania pomocnej dłoni do człowieka potrzebującego.
